Margriet richt kamertjes in waarvan de wanden, vloer en plafond in hun geheel worden ‘behangen’ met bedrukte bladen, afdrukken van geëtste patronen. De wanden krijgen ieder een zeer verschillend aanzien en dienen als achtergrond voor sorteringen.
Uitgaande van haar persoonlijke voorgeschiedenis, die zich zowel in Tilburg als in Turnhout afspeelde, voert zij het thema ‘spiegelen’ op individuele basis uit.
Ik word heel practisch onthaald met thee, puddingbroodjes en haar herinneringen aan vroeger: haar Turnhoutse moeder, die priegelde en prutste met naald en draad; haar tante-nonnekes en nonkel-pater, die bidprentjes en chinese madonna's opstuurden; haar kinderjaren in Tilburg, een textielstad in verval, waar ze tapisserie leerde weven en begon te dromen over fantastische wandkleden; haar jeugd in de kerk met altaardoeken en een adventskalender, waar iedere dag een nieuw 'huisje' openging, met een nieuwe afbeelding. Ze ging naar de kunstacademie en ontdekte waar haar kracht ligt én dat ze haar kinderlijke verwachtingen moest bijstellen.
Hoogstraten - Minderhout; een vrouw, een straat, een huis...... het roept bij mij een atmosfeer op die vertrouwd is en die lak heeft aan allerlei modieus geklets over multi-culturaliteit en integratie.
De motor van haar kunstenaarsschap is glashelder: het gaat om het simpel uitvoeren van haar werk in het atelier. En wat daarbij van het allergrootste belang is, is geduld! Papier, ijzer, zink - al die materialen vragen hun eigen benadering.
Om die te ontdekken heeft ze tijd, rust en veiligheid nodig.
Op grond van de praktijk 'ontstaat' het geloof in wat zij doet. Het is haar niet te doen om 'het maatschappelijke belang van kunst'. Haar werk heeft zijn eigen zeggingskracht - ervaringen van tijdelijkheid en eeuwigheid, van vergankelijkheid en kwetsbaarheid, van gemis en vervulling - al die ervaringen dienen zich aan in het 'geploeter' met grafische technieken.
Haar toelichting spoort met Ger Groot (1954), die filosofie doceert aan de Erasmus Universiteit Rotterdam en net als Margriet opgroeide in de nadagen van het Rijke Roomse Leven. Mijmerend over zijn persoonlijke (geloofs)ontwikkeling laat deze filosoof zich ontvallen: "Eerst zing je het lied, vervolgens geloof je wat je zingt." Ik herken het bij Margriet: niet de (geloofs)inhoud, de mythe, de theorie, maar de (geloofs)praktijk, de rite, het uitvoeren van wat gedaan moet worden, is de motor die haar drijft. Groot publiceerde in 2006 "Het krediet van het credo - Godsdienst - ongeloof, katholicisme." (Sun 2006). Ongetwijfeld zou hij in het werk van Margriet het verlangen naar een wereld die 'in orde' is herkennen. Dat verlangen is wat haar drijft. Het is een verlangen naar harmonie, naar een uiteindelijke bevestiging van de 'scheppingswoorden': "God zag dat het goed was." Tegen de evidentie van het tegendeel in.
Het is aan de bezoeker van haar 'kamertjes' om ervaringen op te doen van rust, veiligheid en bescherming en te ontdekken of die verder reiken dan allerlei theorieën over 'moderniteit' en de verhouding tussen theorie en praktijk.
Leon Segers
